کی از روش‌های غواصی، غواصی آزاد است که ورزشی بسیار سنگین و فرح‌بخش است. اولین مهارت غواص در این ورزش، استفاده صحیح از شش‌ها در تنفس و حمل هوای کافی در غواصی است. در ابتدا این ورزش برای جستجوی مروارید در دریا مورد استفاده قرار می‌گرفت ولی بعدها پا به عرصه ورزش حرفه‌ای گذاشته باشگاه‌های ویژه‌ای برای این‌کار به‌وجود آمده‌اند.
تعریف سادهٔ این ورزش این است که شخص در آب شیرجه می‌رود و تنها هوایی که در اختیار دارد، هوای ذخیره شده در شش‌هایش است. در واقع این ورزش در نوع خود، از قدیمی‌ترین ورزش‌های آبی جهان شناخته می‌شود. شاهد آن نیز سابقه جستجوی مروارید از حدود چهار هزار سال پیش در دریای مدیترانه است.
غواصی آزاد ورزشی پر رمز و راز است و طی ۵۰ سال گذشته توجه پژوهشگران و اهل علم را به خود جلب کرده‌است.
در دهه پنجاه میلادی یعنی بین ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ پزشکان به غواصان آزاد هشدار دادند که نگهداشتن نفس در عمق بیش از ۵۰ متر مساوی با مرگ است. چراکه فشار آب در چنین عمقی باعث می‌شود تا قفسهٔ سینه و دنده‌ها مانند کاغذ مچاله شده در دست انسان در هم شکسته شوند اما امروز مشاهده می‌کنیم که غواصان آزاد به عمق ۲۰۰ متری هم می‌روند. این عمق حتی از عمقی که زیر دریایی‌ها در جنگ جهانی دوم توان رسیدن به آن را داشتند، بیشتر است.
این پدیده در حقیقت یک پایه و اساس علمی هم دارد، چراکه بدن در زیر آب با شرایط تازه‌ای مواجه می‌شود که در نتیجه قلب، سیستم گردش خون و عضلات انسان، همگی به گونه‌ای عمل می‌کنند تا اکسیژن را در بدن ذخیره کنند. آنچه باعث پیشرفت‌های اعجاب‌انگیز در این ورزش و توانایی‌های غواصان شده، تحقیقات درخشان فیزیولوژِی است که جمعی از پدیده‌های مختلف در رابطه با آب را در بدن کشف کرده‌است. تجهیزات مورد نیاز این ورزش یک جفت باله‌های غواصی (فین)، ماسک غواصی و لوله تنفس بر سطح آب (اسنورکل) است.